متن روضه شهادت امام حسن(ع)

خدا به طالعتان مهر پادشاهی زد
به سینه‌ی احدی دست برنخواهی زد

قاسمم می‌دونستا اینجوری اجازه گرفت:گفت شما داداش امام حسنی نمی زاری برم... 

در آسمان سخاوت یگانه خورشیدی
تمام زندگیت را سه بار بخشیدی
گدا ز خانه‌ ات آقا نرفته ناراضی
عزیز فاطمه از بس که دست و دلبازی 
گواه صحبت من آن گدای سرگشته 
همیشه دست پر از خانه‌ی تو برگشته 
امام برهه‌ی حساس بی مرام‌ها 
نشسته ای  سر یک سفره با جزامی ها

گفت جزام اومد تو مدینه بیماری واگیردار، جزامیا همه رو جمع کردن ریختن تو  ی دره‌ای دورشونو حصار کردن، اجازه رفت و آمد نمی‌دادن، نگهبان خرابه میگه می‌دیدم شبانه یه نفر میاد یه کیسه‌ی نون و خرما همراهشه، در من تسخیر می‌کنه کاری نمی‌تونم انجام بدم، وارد میشه به این دره، دونه دونه دهن بچه‌های جذامی خودش غذا می‌ذاره، گفت یه شب دنبالش اومدم تو این محله قریش و کوچه های  بنی‌هاشم، رسید در خونش صدا دم :آقا! ما کی هستید هر شب میاید، برگشت نیگا کرد، روبندو که باز کرد قرص قمر پسر فاطمه نمایان شد، گفتم یا امام مجتبی جسارت منو ببخشید، چرا هر شب میایم اینجا؟ یه جمله گفته امام حسن(ع) ، آقا فرمود: این مردم که توی این دره ن فامیلشون تو این شهرن بهشون سر نمیزنن، اینا مثل من غریبن تو مدینه، یا امام حسن.. 

امام برهه حساس بی‌مرامی ها 
نشسته‌ای سر یک سفره با جذامی ها
خیال کن که من یک جزامی ام آقا... 

به خوبا سر می‌زنه مگه بدا دل ندارن
یه سر هم به من بزن... 

خیال کن که من یک جذامی آقا
نیازمند سلام و کلامی ام آقا
امام برهه تزویرهای بسیاری 
بوقت رفتن مسجد زره به تن داری

کی میگه امام حسین(ع) از شما مظلومتره... 

یافتم در گذر راهبری 
از شه تشنه تو مظلوم‌ترین 
چرا؟ آخه... 

همسری داشت حسین(ع) همچو رباب 
بود عمری ز غمش در تب و تاب 

کاروان که برگشت مدینه یکی از خانوما اومد تو خیمه‌ی زینب سلام الله علیها عرض کرد بی‌بی جان: با اینکه صورتاتون آفتاب سوخته شده نحیف و لاغر شدین اما هر جوری بود همتون شناسایی کردم، الا یه نفر، کیو میگی؟! بی بی جان این کنیز سیاه و لاغری که بیرون خیمه شما رو به آفتاب نشسته، این وقت رفتن از مدینه باشما نبود، کجا اضافه شده؟! زینب سلام الله علیها فرمود خانم از قافله  ما خیلی کم شده اما کسی اضافه نشده، کیو می گی؟! از خیمه امود بیرون، با دست اشاره کرد، تا نگاه کرد دو زانو نشست زینب زمین ، صدازد خاک بر دهانت این عروس مادرم رباب زن حسینه، بعد کربلا دیگه تو سایه ننشسته، یه لقمه غذا، یه جور آب درست حسابی نخورده، 
حالا می‌خوای گریه کنی باید برای کی گریه کنی 
همسری داشت حسین(ع) ... 
به به به به بی‌بی جان 
... همچون رباب 
بود عمری ز غمش در تب و تاب
لیک جان‌ها همه غم پرور تو
که بود قاتل همسر تو 

روزه داشت امام حسن(ع) ، اومد خونه دم افطار، هوا گرم فرمود یه جرعه آب برامون بیارین، نانجیب  کوزه زهر و داد دست امام حسن(ع) ، چنان کوزه را به زمین زد، صدا زد آخ جیگرم.. 
برید زینبم و صدا بزنین 
یا الله... 
روضه ی من همین دو سه جمله و یاعلی مدد.. 
زینب و صدا زدن، خون گلوی آقا تو تشت ریخت حالش  بهتر شد، یکی اینجا دید این خونو، یاالله.. یکی اینجا دید، آخه روضه خونا میگن این خونه قلب امام حسن(ع) بوده، نه، نمیشه این لخته خون ها، لخته خون‌هایی بود که از ائماء و احشا امام حسن(ع) بالا اومد، خون قلب و یه جا دیگه دیده، کجا دیده؟  «من کان باذلا فینا مهجته» مهجه میدونی چیه؟ لخته خونیه که بعد کشته شدن، بعد از کار افتادن قلب هم تو قلب می‌مونه، بیرون نمیاد به این میگن مهجه، لخته خونی که بعد از کار افتادن قلب، تو قلب می‌مونه، به این میگن مهجه، سیدالشهدا(ع) فرمودن کربلا مهجه ما باید فدا خدا بشه، مگه میشه بیرون بیاد؟ آره، اگه اسبا سینه رو لگد کوب کنن... 

به سمت گودال از خیمه دویدم من
شمر جلوتر بود  «آخ» دیر رسیدم من 

حالا فهمیدی چرا امام حسن(ع) فرمود:حسین جان «لا یوم کیومک یا ابا عبدالله»، سید الشهدا(ع) داشت گریه می‌کرد امام حسن(ع) چشماش و باز کرد داداش چرا گریه می‌کنی، گفت:آقا دیگه بعد شما عطر نمی‌زنم خضاب نمی‌کنم راست می گفت، حسین دیگه تا کربلا خضاب نکرد، اما همه دیدن وقتی صورت از صورت علی‌اکبرش برداشت... السلام علی المخضب... 
 حالا ناله داری، برا حسین ناله بزنی یا نه؟ ،
ناله بزن یاحسین..